ჩვენი ღირსი მამის პახუმი დიდის მოსახსენებლად

   ღირსი მამის პახუმი დიდის ცხოვრებაში ნათქვამია, რომ საკუთარი უბიწოებით ისეთ სულიერ სრულქმნილებას მიაღწია, ისე ამაღლდა, რომ უფალიც კი იხილა. შეიძლებოდა თუ არა ეს მომხდარიყო?

   წმინდა პირველმოწამემ და მთავარდიაკონმა სტეფანემ თავისი მო-წამეობრივი აღსასრულის წინ: ახედნა ცად და იხილა დიდებაჲ ღმრთისაჲ და იესუ, მდგომარე მარჯუენით ღმრთისა (საქმ. 7,55).

   ღირსმა მამა სისო დიდმა, როდესაც სიკვდილის მოახლოება იგრძ-ნო, გარშემოხვეულ ბერებს გაბრწყინებული სახით მიმართა:

   -ამბა ანტონი მოვიდა!

   ცოტა ხნის შემდეგ შესძახა:

   -წინასწარმეტყველთა დასიც გამომეცხადა!

   ამ დროს მისი სახე უფრო გაბრწყინდა და თითქოს ვიღაც უხილავს დაუწყო საუბარი. ბერები შეეკითხნენ:

   -ვის ელაპარაკები, მამაო?

   -უფლის ანგელოზები მოვიდნენ ჩემს წასაყვანად, მაგრამ ვევედ-რები მათ, თუნდაც მცირე ხნით დამტოვონ, რათა ცოდვები მოვი-ნანიო.

   -შენ ხომ აღსარება არც გჭირდება?-შეეწინააღმდეგენ ძმები.

   -არა, ძმებო. მე არც კი ვიცი, ვცხონდები თუ არა-თქვა ღირსმა მამამ.

   ბერებს გაუკვირდათ მისი თავმდაბლობა. ამ დროს კი სისოს სახე უკვე მზესავით განათდა და შესძახა:

   -ნახეთ, თავად უფალი მეწვია!-ხუცესის სიტყვებმა ყველა შეაძრწუ-ნა. მალე სისო აღესრულა. ამ დროს თითქოს ელვა გაკრთა და სენაკი კეთილსურნელებით აივსო.

   ერთხელ ღირსი სერაფიმე, მაშინ იეროდიაკონი, დიდ ხუთშაბათს საღვთო ლიტურგიაზე მსახურობდა. მცირე გამოსვლისა და საწინას-წარმეტყველოს წაკითხვის შემდეგ, რაც აღსავლის კართან აღევლინა ლოცვა:

   -აცხოვნენ, უფალო, კეთილსახურნი და ისმინე ჩუენი!

   სერაფიმე წესისამებრ მობრუნდა ხალხისაკენ, ოლარი აღაპყრა და თქვა:

   -და უკუნითი უკუნისამდე!

   უეცრად სერაფიმე მზის შუქზე ნათელმა სხივმა გაანათა. მან იხილა იესო ქრისტე, ძე კაცისა, ენითუთქმელი მადლით გაბრწყინებული და ზეციური ძალებით გარშემორტყმული: მთავარანგელოზებით, ანგე-ლოზებით, სერაბიმებითა და ქერუბიმებით, რომლებიც, როგორც ფუტკრის გუნდი, ისე მოდიოდნენ ეკლესიის დასავლეთ კარიდან.

   ამრიგად, ძმებო, უფლის ხილვა შესაძლებელია. გარდა მოტანილი მაგალითებისა, ამას თავად უფალი გვიდასტურებს: რომელსა უყუ-არდე მე, საყუარელ იყოს მამისა ჩემისა მიერ და მეცა შევიყ-ვარო იგი და გამოუცხადო მას თავი ჩემი (იოან. 14,21).

   უნდა გვსურდეს კი უფლის ხილვა? რა თქმა უნდა, ოღონდ არა გრძნობითი, არამედ სულიერი ხილვა, როგორიც დავითს ჰქონდა: წინაჲსწარ ვხედევდ უფალსა, წინაშე ჩემსა მარადის, რამეთუ მარჯულ ჩემსა არს, რაჲთა არა შევიძრა (ფსალმ. 15,8). გვახ-სოვდეს, რომ უფალი ყველგან სუფევს, რწმენით მივეხლოთ მას და მაშინ უფლის ხილვა ჩვენთვის სიხარულის მომნიჭებელი და სულის მაცხოვნებელი იქნება. ამინ.

„სვინაქსარი". ტომი II.